Zand erover

Zand gleed gladjes en koeltjes door mijn vingers,
woorden fluisterend, een geheim voor ons alleen.
Helmgrassen bogen op het ritme van puberale winden,
een onstuimige symfonie ter ere van het eiland.

Lage wolken sloten de goddeloze hemel af
van een veronderstelde wereldbol.
Een overzichtelijk schouwspel
waarin golfslag zijn eigen spel opvoerde.
Geen golf gelijk, schuimkoppen
met onbestemd bestaan,
een heerlijk, eeuwigdurend spel,
boeiend en angstaanjagend.

Ik alleen met al die naamloze korrels,
met een overmacht aan golven en schuimkoppen
ten prooi aan elke zwerm meeuwen.
Dan de ontmoeting met die dode zeehond,
aangespoeld na Zijn Laatste Reis.

Geen afscheidsbrief,
noch enig ander teken
dat geduid kon worden,
alleen die ene traan,
vergoten uit heimwee
naar een vroeger bestaan.

Dood, groot en log dobberend
op de bruisende baren.
Gevolg van zijn naam
of een speling der golven?