Wolkenhemel gespiegeld

Woeste, witte wolken zeilend
op zeeblauwe achtergrond
weerspiegeld in een bekraste tuintafel
met opgedroogde tranen
sporen van een verloren strijd
met door vuurgoden geïnspireerde zonnestralen.
Alsof dit wolkentafereel
onder een gigantisch vergrootglas ligt.
Een beeld rijp voor verwerking
op een feeëriek kookschort of nachthemd
ter verlichting van de gekwelde ziel der slapelozen.

Boombladeren tippen aan sommige wolken
schuttingplanken wijzen in het niets
onbevreesd voor houtrot of duizeligheid.
Het tafelblad weerspiegelt de veranderde stemming.
De wind speelt zijn mysterieuze melodie
als voorbode van andere tijden
tegemoetkomend aan de waan van velen
naar het eeuwig nieuwe ter vermaak
maar wel met behoud van het verworvene.
Een donkergrijze spiegel
vormt het decor met gesloten wolkenfront.

Vogels laten zich niet licht vangen
in zo’n tafelrechthoek:
altijd al in de oppositie
tegen rechte lijnen en vormen
en wars van rechtlijnigheid.
Een enkel spatje roept herinneringen op
aan regendruppels, zelfs aan regenbuien
die zo vertrouwd waren
net als het geloof zelf
en het geloof in de bestendigheid
van het bestaande.

Daardoor droom ik van verlossende regenbuien.
Reden om mijn regenpak weer mee te nemen
in de hoop dit gauw te mogen aantrekken
met hopelijk de uitstraling
van een stoere wegwerker.

Wolkenschaapjes zeilen weer door dit tafelblad
op zoek naar dat ene plekje
binnen de tuintafelspiegel
als ideaal voor een gedroomde eeuwigheid.

Project “Wie niet weg is, is gezien”, 29/08 – 05/09/2022.