Herfst in wisselende tijden

Herfst, een wonderwereld met spetterende kleurenexplosies
gecompliceerde spinnenwebben en rottingsgeuren
opstijgend uit slaperige sloten.
De rietkragen die met me mee bewegen
knikken instemmend
zonder duidelijkheid waarmee.
Het tafereel doet me denken
aan de ontelbare “likes” op sociale media:
populaire meningen, eeuwig herhaald.

Herfst, ik struikel bijkans over ontelbare eikels
en opengebarsten kastanjebolsters.
Vivaldi’ s herfstklanken van zijn
Vier Jaargetijden
ontbreken nog
alsof hij al in 1735
de Schepper zelf was
van al dit afstervend moois
voorwaarde voor ontstaan en groei
van nieuw leven in de natuur.

Herfst, een reiger staat bewegingloos
en meditatief
bovenop een in slootwater
verzonken houten bank
met een heuse lantaarn erbij.
Een artistiek staaltje van een kunstenaar
met surrealistische neigingen.
Alleen de leesbril ontbreekt.
Je wilt ook als reiger je lectuur
kunnen lezen bij schemer en in het donker.

Herfst, met zijn eigen rust en verstilling
zolang rukwinden, herfststormen
en stortbuien uitblijven.
De wisselende veelkleurigheid
van boombladeren en struiken
is als een laatste lied
een treurmars
op weg naar het einde
zonder kennis van deze levenscyclus.

Het wachten is nu nog
op de wisseling van tijd.
Dat ene in Het Niets opgaand nachtelijk uur
waarin ik onvindbaar zou kunnen worden.
Wie weg is, blijft ongezien.

Project “Wie niet weg is, is gezien”, 23-25 oktober 2022.