Des keizers leegte
Trots en zelfverzekerd liet De Keizer
Zijn verjaardag vieren in de hoofdstad
van Het Nieuwe Rijk.
Een 70ste verjaardag
bekroond met een eclatante uitslag
bij de vrije verkiezingen
in de “bevrijde westelijke delen” van Zijn Rijk.
De deelmobilisatie van ervaren reservisten
verliep vlot en voorspoedig
en weerspiegelde op jaloers makende wijze
de steun en het vertrouwen van Zijn Volk.
Slechts een handvol verraders en saboteurs
moest met harde hand afgevoerd worden
naar veiliger oorden, voor heropvoeding
in de eeuwig zingende bossen achter de Oeral
met garantie van vergetelheid en eindigheid.
De Keizer ontwaakte in het holst van de nacht
bezweet en met zwaar hoofd
door de boosaardige beelden
die in Hem rond spookten:
in een leeg stadion
sprak Hij Zijn Volk toe
tijdens een toespraak voor officieren
vlak voor vertrek naar de slagvelden van roem en eer.
Hij ontwaarde slechts modepoppen in uniform.
De “bevrijde gebieden” bleken heroverd
door Zijn gehate vijanden.
Des Keizers soldaten staken witte vlaggen uit
ze gaven zich zonder strijd over.
Zijn mobilisatiebevel veroorzaakte
een Grote Verhuizing
van jonge, goed opgeleide mannen
die aan gene zijde van de buurgrenzen
opeens eigen meningen ten beste gaven
over een leven zonder angst of dwang.
Geen spoortje Vaderlandsliefde te bekennen.
Bij Zijn tochten door Het Rijk
wendden zelfs de afvalbakken en ratten
zich van Hem af.
Vogels waren al maanden geleden verdwenen.
De uitpuilende staatskas
kon grotendeels niet uitgegeven worden
en Zijn goed opgeborgen fortuin
in dat vijandige westen
was bevroren, dus onbereikbaar.
Een gevoel van leegte en moedeloosheid
maakte zich van Hem meester.
’s Anderendaags zou nog de nachtmerrie volgen
over Zijn geliefde brug.
Wie niet weg is, is echt gezien.
Project “Wie niet weg is, is gezien”, 05 – 13 oktober 2022