Nachtrust

Ook vannacht weer werd ik wakker
met die onwerkelijk echte gewaarwording:
teruggekeerd uit het dodenrijk.
Alleen had ik dit niet tijdig in de gaten gehad
en zonder dit besef vooraf
had ik mijn verscheiden
niet grondig kunnen voorbereiden
met een levenseinde-coach.

Derhalve geen afscheid genomen
van mijn geliefde
van familieleden, vrienden
onze panterpoes
van de postbode en mijn belangrijkste influencers
en niet te vergeten
zonder een laatste woord
voor mijn dierbare winkeliers
en marktkooplieden.
Mijn boeken en Cd’s
bleven verweesd achter.
Er weerklonk geen troostende muziek
noch was er een laatste glas wijn
ooit samen met de onvermijdelijke sigaret.

Zo maar uit mijn slaap gerukt
met een gevoel van beklemming.
Waar komt dit keer op keer vandaan?
Is het de doodstille nacht?
Voedt die donkere stilte
mijn kilte
en mijn gevoel van terugkeer
uit de dood
of ben ik onbewust beïnvloed
door enge films uit kinderjaren?
Angst neemt mijn lijf
in een verlammende greep.

Een blik naast me
en het slapend geluid
van mijn geliefde
stelt me gerust:
nog is het niet zover.
Misschien toch een droom
of de nawerkingen daarvan.

Even opgestaan voor een blik
op de nachtelijke hemel
met halve maan en sterren.
Zouden die mij iets kunnen onthullen?
Maar maan en sterrenhemel blijven stoïcijns
alsof ze mij willen meegeven:
zoek het zelf maar uit
en het enige straalvliegtuig
vlucht richting ochtendgloren.

Jean Wiermans, project “Wie niet weg is, is gezien”, 26 oktober – 2 november 2022