DIMMEND LICHT

Met het klimmen der dagen
daagt het trager in het oosten.
Ik somber bij grijzige luchten
en doordringende ochtendnevels
vermomd als dunne wolken
zonder naam of herkomst.
Mijn botten en spieren
lijken plots in protest.

*
De natuur
presenteert zijn eigen contrast
en veelkleurig palet
zonder plan of tekening vooraf.
De Heer liet het allemaal gebeuren,
gaf weer eens niet thuis,
zonder opgaaf van redenen.

*
Bonte tuinen, parken en lanen,
eikeltjes en kastanjes voor het oprapen,
zwakkere zonnestralen en licht
dat zich van dag tot dag vroeger terugtrekt
in de ban van de aankomende winter.

*
Weer een keer op weg
naar lange, donkere nachten
en daglicht met automatische dimming.
Met het klimmen der dagen
groeit mijn weemoed
vanwege de zich opdringende vraag
hoe vaak ik nog getuige zal zijn
van deze wisseling van jaargetijden.

*
Ik ben geen deel
van deze eeuwige cyclus,
slechts toeschouwer op afroep.
Een vogel tikt, toevallig of niet,
krachtig op het platte dak
boven mijn hoofd,
ter herinnering, zo lijkt het,
dat mijn resterende tijd
secuur wordt bijgehouden.
Wakend waargenomen
of ontwakend uit een droom
valt nu niet meer te zeggen.

^{oktober 2024}