De schaduw van het Laatste Laken

De schaduw van het beddenlaken
lijkt op moeder, door slijtage
en veelvuldige wasbeurten
anders, sjofeler en doodser
dan dodenmaskers uit Afrikaanse streken.
Waar is de heldere blik,
waar de glimlach van herkenning,
waar de levendige glinstering
in haar ogen?

Waarom geen opmerkingen meer
over verschijnen of verschijning,
over het te laat komen,
ook al ben je naar eigen overtuiging
zelfs eerder dan gezegd?

Geen vragen meer over je leven,
over de reis,
niets over de kinderen.
De krant werd jaren alleen opgehaald,
in de hal van haar appartementengebouw,
vanwege het loopje naar de brievenbus,
en daarna ongelezen opgevouwen
in het krantenmandje naast haar leesstoel.

Nieuwe boeken bleken spoedig opgeborgen
of onvindbaar, naast ma drie jaar lang
dezelfde thriller, met bladlegger,
steevast op dezelfde roerloze bladzijde.

Nooit meer een andere jurk of broek of blouse.
Zelfbevlekking kreeg bij ma dezer jaren
een eigen betekenis.
Haar traditie van ordelijkheid, opgeruimdheid
en persoonlijke verzorging raakte in het slop.
Ma liet alles versloffen,
nee het verslofte om haar heen,
zij verschoot van sprankelend en levendig
en energiek naar dof, doof en doods.

De geuren en kleuren van Het Einde
namen overhand,
niet die van de veelbezongen herfst des Levens,
nee, hier viel de schaduw van haar Laatste Laken.